Cinque Terre

Meet the bread lady, last minute decision to go to Cinque Terre, long day in the throng of over tourism.

The Bread Lady

We had read about the Borgo bread lady on the HGV owners group on Facebook. She drives into the resort around 9am, and she sells bread and pastries out of the back of her car. She probably has a full bakery and makes the rounds in the morning. We got a couple croissants and some focaccia (which was still warm!) for a total of maybe 7 euros (Village Bakery in Flagstaff charges that per ‘croissant’ – hardly seems fair), so that was a good start of the day.

As we were waiting for the bread lady, we heard that there was rain in the forecast for Thursday so we decided to not stay back and go to Cinque Terre today. The only issue is that I have no clue about what is even there, and by the time we were finished with our breakfast it was already 10:30. We did not let that hold us back so we hopped into the car. The DeNiros had told us that the best Cinque Terre experience is to park in Lerici (pronounced LEH-ree-chee, not luh-REE-chee) and take the hop-on-hop-off boat to the villages.

Alternate Plans

We found the parking in Lerici and walked to the water. The guy at an info booth was very helpful in telling us all about the boat service. The way we understood the situation, this boat would be going back and forth every ten minutes or so, but as it turns out there are just 5 of them over the course of a day, and it takes like 2 hours to get to the last of the 5 Terre. If we wanted to see all 5 of them, there was just barely enough time left to get on the boat, drive that to the end, and then just stay on the boat to get back. This would get us on the last boat back into Lerici at 7pm, but we would not be able to stop at any of them. We were simply too late to see all 5 of the Terre, so we had to make a choice where to stop. It took a lot more discussion than I need to write up, but we decided to just do two stops – first at Riomaggiore (the first of the 5 Terre), take the boat back to Porto Venere (pronounced Porto VEH-neh-reh, not veh-NEE-ray, and it’s not even one of the Terre), walk around, take the last boat back to Lerici.

The next boat out wouldn’t leave until 2:30 so we had plenty of time to get some lunch. As we were walking into the restaurant we found the DeNiros already sitting there. Seems like we are in synch with these guys, and they invited us to join them for lunch. They obviously went through the same discussion as we did, and to make a long story short we decided to join their plan for the day – take the boat to Rio Maggiori, walk to Manarola, find something to eat, take the train back to La Spezia, taxi back to Lerici. Lunch was a pizza diavola (spicy salami) and cold beers, very tasty. Don’t remember the name of the restaurant but there are like two dozen of them right on the water in Lerici,

Over the Water

We got one-way tickets to Riomaggiore, which meant switch boats in Porto Venere. K DeNiro (the daughter, who has adopted us as siblings) was able to get off the boat again to hop into a store and buy a bottle of cold wine. This was some sort of dare for her because her dad (M, our tour guide for the day) had told her ‘no’ and that means two different things to them :). Good for us because everybody got a cup of wine on the next leg on the water.

We arrived in Riomaggiore, onto a TINY dock, more like a little path outcropping of rock that juts out of a super steep rock face of the Italian coast. I thought I had the whole arrival on video with narration, but forgot to press ‘record’. It looked REALLY harrowing though, that cannot be the safest way to disembark in the world.

The walk into the village was very idyllic but at the same time we were walking into town with about 7 million of our closest friends. It’s kind of amazing how you can be in this super nice place that the entire world wants to see, and you end up being rustled through these places like cattle. You don’t get an authentic experience, everything is SO expensive, the locals look at you with this peculiar mix of disdain and utter disgust, and it seems to be a sport to confuse the hell out of the tourists, or at least make them feel like every question is fucking stupid. For sure food for thought when we get back to FLG, because I am not always too willing to be gracious to visitors to our town.

Over the Land

Our tour guide (M DeNiro) had been to this place before, so he took us to the footpath to the next town over, which is called Manarola. We got to the path where we were stopped by a guard. Turns out that you need a ticket. M says ‘but this used to be free’, to which the guard says ‘that was more than ten years ago’ in a not-so-friendly tone of voice. It took more time than I need to write down, but we ended up getting train tickets to Manarola. You can only buy a full ticket to walk to all 5 of them, and we didn’t want to spend 17 euro per person for a 10 minute walk.

It also took WAY more time to actually get there, but we did end up getting to Manarola. We tried to get into K’s favorite restaurant there, but we had to find another place. We had some Tennant beers there and some bruschette. Walked around some in Manarola and took the train back to La Spezia. We were lucky enough to find a van for a taxi, and we ended up back at the parking in Lerici with no issue. K DeNiro rode back with us to the resort, and we got back I think it was around 10 or so.

All in all, today was a wonderful day. We got to see really pretty coastal villages, and actually walk around in a place that you normally only see in pictures. I’m trying not to think of the overtourism and how that ‘ruins’ our experiences, because at the end of the day our experience was not ruined. We were in a wonderful place, with some wonderful company. Not going back here, but I am glad we did go and spend it exactly the way we did. Thanks to the DeNiros for taking us in, we had a great day!

Arrive in Borgo

Breakfast at the Anglo American hotel in Firenze, drive to the HGV ‘Borgo alle Vigne’ resort in Tuscany, lunch in town (Selvatelle), groceries at the Conad (yes that is really the name of the store), spritzes at the pool.

Ciao Firenze

Our swanky hotel had a wonderful breakfast buffet with fresh pastries and passable (although very greasy) bacon. Checked out, walked to the Avis that was about 5-10 minute walk from the hotel. They gave us a bright red Fiat 500, just like we ordered, a tiny little Italian car.

Google maps initially told us the trip was going to take 45 minutes, but it ended up taking close to two hours to get to the resort. I think the 45 minutes is highway miles, we were routed through a fantastic scenic route through the Italian country side. The Fiat is a fun little car that handles surprisingly well, although lacking some serious zip. I guess we’ll just have to take it easy. We pulled into the resort around noon-ish

Borgo alle Vigne

The last turn from the town of Selvatelle, the road winds up the hillside towards the resort. As you turn into the property, there is a black wrought iron gate that opens to a small parking area. The property itself is very small with a handful of small buildings and a larger building that has the reception at ground level and guest units one level up. A white gravel footpath leads down the hill, and it feels like it is designed to fill you with anticipation of all the relaxation ahead as you walk down the path.

Our room was not yet ready, so we drove into town to get some lunch and groceries for the room. The resort guy (we are calling him ‘Italian Oscar’ because he looks like our Spanish friend Oscar) recommended a local restaurant called ‘Carlo’ where they apparently have really good pizza. Funny because when we walked in, the first thing they said was ‘no pizza for lunch’. We had some sort of charcuterie plate and ice cold beers, and it was a very tasty lunch.

The grocery store is called ‘Conad’ and it is a good size supermarket. Sara was very excited to FINALLY go into an Italian store, she’d been wanting to do this ever since we got to Italy. Got some basic supplies, most importantly Spritz ingredients.

The DeNiros

As we were checking into the resort, there was a group of 5 Americans ahead of us. One of the ladies had a big Patriots (the football team) tattoo on her leg, and for whatever reason I remembered that I had seen that tattoo when they walked by the place where we were having drinks in Florence. I mentioned something about seeing them in Florence, and we chatted for a while at the reception. Went our different ways, and ran into them at the lunch restaurant. Went our own way again and ran into them again at the grocery store. Ran into them again at the resort pool. Seems like we are having the same vacation here, and because one of them reminded Sara of Robert DeNiro, we are now calling them ‘the DeNiros’.

Spritzes at the Pool

We settled into our rooms and filled our hydro flask with Aperol Spritz and went down to the pool. The water in the pool was nice and cool, and as the air was cooling down we spent a wonderful evening in Tuscany while enjoying a phenomenal view.

The plan for tomorrow is to stay at the resort and just relax.

Herinnering

Daniël heeft mij gevraagd om ook mijn steentje bij te dragen aan deze blog.

Eerst heb ik de verslagen en herinneringen van Frans, Loek en hun kinderen doorgelezen. De uitnodiging, de voorbereidingen en de reis is natuurlijk een hoogtepunt geweest voor Loek en Frans. Ook voor Daniël is het een herinnering om voor altijd bij zich te houden. Het is ook mooi om te lezen dat de trip voor Loek is betaald door Frans, An en de de kinderen van Loek en Frans. Klasse!

Het jaar 2019 heeft een hele grote impact gehad op ons allemaal. Ik heb bewondering voor Dan, Marco en Joyce hoe ze het enorme verlies hebben hebben genomen en hoe ze er verder mee zijn omgegaan. Respect!!

Ab.

Herinnering aan 11 juni 2019

Mijn ouders gaan naar het LUMC voor de uitslag van de testen van 30 mei. De diagnose wordt ze plompverloren verteld door een onbekende arts zonder enig blijk van mededogen. Mijn vader heeft longkanker stadium 4 met uitzaaiingen, geen genezing mogelijk alleen levensbesparende behandelingen. En een goedemiddag nog. Voor ze het weten staan ze buiten, beduusd met zoveel vragen.

Ik bel ze op de dag. Ze hebben een afspraak in de middag als ik werk maar ik kan natuurlijk niet wachten! Mijn vader vertelt het me. Ze wilden me vragen om langs te komen maar die boodschap alleen had duidelijk genoeg aangegeven dat het slecht nieuws was. Hij vertelt dat ze verder ook nog weinig weten. Het zal ze allemaal in een vervolggesprek verder verteld worden op 21 juni. Pas over 10 dagen!

Ik ben natuurlijk langs geweest maar ik kan het me vaag herinneren. Volgens mij wel, het kan niet anders. Waarschijnlijk waren we alledrie gewoon de weg kwijt…

Uiteindelijk heb ik volgens mij dik een week aangezien hoe mijn ouders de weg kwijt waren. Toen heb ik de longpoli gebeld en mijn beklag gedaan. De vervolgafspraak kon met welgeteld 2 dagen vervroegd worden.

Het bizarre is dat deze situatie zo ontzettend anders was dan wat mijn ouders van het LUMC gewend waren. Vijf maanden eerder kreeg mijn moeder ook een uitslag, één die aanzienlijk vriendelijker en doortastender werd verteld.

Dit is onze 1e ervaring met de manier waarop het LUMC omgaat met genezing versus dood. Het is geen prettige ervaring. Het zal ook niet de laatste zijn.

Herinnering aan 30 mei 2019

De herinnering aan 30 mei 2019 knijpt al een week of wat de strot dicht en brengt me vrij regelmatig tot tranen.

Mijn moeder lag in het LUMC waar zij herstelde van een kijkoperatie waarbij een longkwab was verwijderd. Het was de laatste stap in het traject van chemo’s, bestralingen om longkanker te genezen. Ze herstelde in rap tempo, mede dankzij haar ijzersterke wilskracht. Ze had echt zin om beter te worden!

Mijn vader had sinds kort last van kortademigheid. Op een scan was te zien dat er heel veel vocht in de longen zat. Op 30 mei ging ik met hem mee naar het LUMC voor een serie testen om de oorzaak te achterhalen. Konden we gelijk buurten bij mams. We dachten zelf aan een verwaarloosde longontsteking.

Zoals altijd was het fijn samen maar die dag had zoveel meer… Het begon met in de auto stappen. Mijn vader raakte in paniek door ademtekort. Ik pakte hem bij de schouders ‘pap, probeer door je neus in te ademen en door je mond uit te ademen’. We deden het samen, zo bijzonder, en al snel was het goed.

Naast de gebruikelijke plagerijtjes (een hulpbehoevend papa’tje rondrijden in rolstoel is natuurlijk voer voor plagerijtjes: ‘ga jij maar hier (in de hoek) zitten’, racen natuurlijk), was het zo bijzonder dat hij zich door mij liet steunen. In de middag werd roze vocht afgetapt (hallo alarmbellen). In eerste instantie gaf dat een enórme opluchting maar later koude rillingen en een flinke huilbui. Ook toen mocht ik hem steunen. De arts besloot om hem een nachtje te houden ter observatie.

Mijn moeder was zó snel hersteld (in 2 dagen i.p.v. de gebruikelijke 7-10) dat ze naar huis mocht. Ze wilde er níks van weten dat ik haar meenam en regelde dat zij in ziekenhuis mocht blijven. Daar lagen ze dan, 2 verdiepingen van elkaar verwijderd.

Aan het einde van de dag reed ik weg van het LUMC, mijn beide ouders daar achterlatend. Voor wat ik me toen kon voorstellen, was dat toch wel het slechtste scenario denkbaar.

Kater

Kater. Dat is serieus de enige titel die in me opkwam toen ik las ‘Enter title here‘.

Het is tenslotte min of meer een katergevoel dat op het moment overheerst als ik denk aan Frans en mijn pa (Loek), hun avontuur in de States, de kanker die na die reis mijn vader kwelde en die uiteindelijk Frans nekte, net als An. Jezus!
Het leest zo snel weg: Pa kanker, Frans kanker, An kanker. Frans mocht geen bejaarde worden, nauwelijks een week later was dat ook An niet gegund en nu zit Loek aan de chemo.

Zo eenvoudig zit het natuurlijk niet.
2019 Was eigenlijk gewoon een kutjaar. Ik heb het hele gebeuren, alle miljoenen lezers weten natuurlijk wel waar ik het over heb, vooral door de ogen van mijn vader proberen te zien. Zijn broertje waarmee hij een heerlijke band had -zoals ik dat met mijn broer heb- werd immers ziek en verliet deze aardkloot nog voordat we 3 keer goed met onze ogen hadden geknipperd. Ondraaglijk voor Dan, Marco, Joyce en An. En alsof het nog niet genoeg was mocht laatstgenoemde zelf ook niet lang meer leven.
Wat kan je dan als neefje doen? Geen moer, behalve een beetje steun en een luisterend oor bieden.

Zoals ik al zei heb ik alles met name door Loek’s ogen gezien, want je zou haast vergeten dat er achter de broederband die Frans en mijn pa hadden al een complete geschiedenis zat: Keten in de slaapkamer, ouders in de zeik nemen, over meiden praten, stiekem roken en zuipen, verliefd worden, trouwen, kids krijgen, afscheid nemen van ouders, zus en broer, keten in de USA en opa worden.
Een levensloop die ik waarschijnlijk ook met mijn broer exact zo mee ga maken als God dat wil (behalve dat keten in de USA)! Vandaar dat ik mij, eigenlijk automatisch, heb verplaatst in mijn pa.

Zelf heeft die ouwe ook kanker en ondergaat hij momenteel chemotherapie. Hoewel de vooruitzichten goed zijn maak ik me toch zorgen om wat komen gaat. Corona gooit namelijk behoorlijk wat roet in het eten. Vanwege Loek zijn gesteldheid kan ik dus mijn bloedeigen vader (en moeder) geen knuffel geven en gaat al het contact digitaal en via de telefoon. Te idioot voor woorden als je erover nadenkt, maar alle voorzichtigheid is geboden op het moment.
Dit komt bovenop het verdriet dat mijn pa nog steeds heeft vanwege het verlies van zijn Hermano en vandaar ook dat ik me zorgen maak. Vandaag zou Frans jarig zijn geweest.

Frans en Loek ketend en tuinierend.

Mijn vader vindt een selfie op zijn tijd wel geinig. Deze foto vond ik als laatste foto samen op mijn Iphone. Ik denk overigens niet dat dit hun laatste foto samen was.

Een zeer klein eerbetoontje aan 2 geweldige kerels!

Frans, gefeliciteerd met je verjaardag.
Pap, van harte met je broer. Stay Strong!

Wout.

De Heenreis

De reis gaat beginnen!!

Kijk ons daar nou staan: blije bekkies op Schiphol….

Met heerlijke saucijzenbroodjes…..

Frans:

Reizen naar de Verenigde Staten is voor mij normaal gesproken niet heel bijzonder omdat ik dat al jaren doe, maar deze reis was er natuurlijk een van de buitencategorie, dus ook ik was gespannen en opgewonden op een heel plezierige manier.

Bagage soepel ingecheckt……nog even een laatste peuk op Schiphol Plaza met Loek die daar een selfie van maakt (zie vorige foto)…….dan door de douane (die op Schiphol toch wel goed georganiseerd blijkt te zijn) en vervolgens even de spanning laten weglopen met een bak koffie en een saucijzenbrödchen (zie vorige foto).

Nu maar wachten totdat de boardingprocedure begint….

Het vliegtuig wordt getankt en geladen……. En dan…….het vliegtuig in…….wachten totdat iedereen is ingestapt en op zijn plaats zit……deur dicht……taxiën naar de juiste baan…….de kriebels in de buik nemen toe…..permission for take off…..en daar gaan we de lucht in voor een vlucht van ruim 11 uur naar Los Angeles, USA!!!

Loek:

Voor zover ik me kan herinneren werd ik vóór het boarden nog uit de groep passagiers gepikt om te worden gecontroleerd. Ik werd behoorlijk grondig gefoullieerd en zacht in de billen geknepen. De foullieerster was geen onaardige vrouw, maar ik liet me niet intimideren, dat spreekt. Geen gedonder onderweg naar mijn neef, verdomme nog es an toe

Ergens onderweg op de heenreis…..

op zo’n 11 kilometer hoogte kijk ik naar mijn broer. Alleen de Engeltjes, die wel erg dichbij zijn zo hoog in de Hemel, hebben mogelijk een vermoeden waar hij is met zijn gedachten, ondertussen misschien luisterend naar het fantastische nummer: “A whiter shade of pale” van procol Harum. Of misschien wel de “Radetsky Mars” van Johann Amedeus Stolcenberger…

Maar ondertussen proberen onze zoons ons en onze vlucht te volgen, gebruik makend van de verschillende tracking systemen. En ze houden via Whats app constant contact met elkaar:

Wout: heeft 1 van jullie het vluchtnummer bij de hand? KL 601? Ik kan de vlucht lekker de hele dag volgen op mijn werk. De krasse knarren zweven boven Groenland….
Steef: slik
Wout: Ja, slik, ja. En onze neef slaapt overal doorheen…Zzzz
Daniel: Mogge mannen. Net wakker. DL 9378. Dat is het Delta vluchtnummer.
Wout: Oké, vandaag de hele dag KL 601 zitten volgen. Straks die van jou ff checken.
Daniel: Is denk ik dezelfde vlucht, 601 is het KLM nummer.
Daniel: Ze landen 4:17 in PHX (Phoenix). Dan gaan we een burgertje doen bij In-n-Out onderweg naar huis.
Steef: Vertroetel ze maar lekker.
Wout: Weet jij toevallig een goeie site of app waar ik de vlucht kan volgen, Dan?
Daniel: Delta.com en klm.com hebben allebei een flight tracker, en ik heb net gezien dat KL601 en DL9378 dezelfde vlucht is. Zo te zien zijn ze net het Amerikaanse luchtruim ingekomen.
Wout: Flightstatus www.flightstatus.com. Gelijk de goeie link
Daniel: Joh lijkt alsof ze een uur vertraging hebben? Zie ik dat goed? Nee wacht effe Delta en KLM zeggen allebei nog steeds ongeveer op tijd.
Wout: Nu nog 2 uur en 12 minuten naar LAX (Los Angelos)
Steef: Oké!!! Hahaha, ik zit ff met mijn moeder te eten!
Wout: Eet ze! Ah heerlijk.
Daniel: Groettos aan Henny. Ze komen rond 11:40 lokale tijd aan in LA, dan gaan ze om 14:50 de lucht in en dan komen ze om 16:17 aan in PHX, die vlucht is DL5799.
Wout: Dus dan is het hierrrr… Bijna 1:30 snachts.
Steef: Als die ouwe maar op pvb is dan is alles oke…
Wout: Pvb??
Steef: Plaats van bestemming….
Daniel: Eeeeen ze zijn geland in LAX.
Wout: Echt??? Haha lekker. Waar zie je dat nou?
Daniel: Delta zegt dat ze geland zijn.
Steef: klasse!!
Wout: Zie het nu ook. Heerlijk idee.

Frans:

Heerlijk idee……..dat dachten wij ook toen we in Los Angeles uit het vliegtuig stapten…..de werkelijkheid was een tikkeltje minder heerlijk…..

Nadat we het vliegtuig hadden verlaten werden we als een kudde koeien richting de douane geleid. Daar aangekomen sloeg de schrik ons om het hart…….er stond een gigantische onafzienbare slingerdeslang rij van mensen te wachten. Het aantal beschikbare douaneloketten leek ruim voldoende om de wachttijd niet al te veel te laten oplopen, ware het niet dat van de beschikbare loketten er slechts enkele bemand waren. Dat werd een lange lange lange periode van stilstaan, stapje vooruit, koffer naar voren duwen, stilstaan, stapje vooruit, koffer………

Eindelijk door de douane, op zoek naar de bagageband voor onze koffers. Daar aangekomen bleek, na een tijdlang te hebben gewacht, dat onze koffers er niet op stonden. Gloeiende gloeiende pook in je r…… de paniek begon langzaam toe te slaan…. koffers verdwenen…..totdat we ergens in de verte een stem hoorden roepen: “passengers coming from Amsterdam with KLM…..pick up your luggage here”. Pffffffffff…….we liepen leeg als een ballonnetje, pakten onze koffers en gingen eindelijk op weg naar de gate voor de vlucht naar Phoenix. Eitje dachten we……todat we erachter kwamen hoe gigantisch groot LAX airport wel niet was. De overstap gate bevond zich in een gebouw ver van de gate waar we waren geland. Het werd een voettocht die in werkelijkheid misschien 10 minuten heeft geduurd, maar waar in onze gedachten geen eind aan kwam. Aangekomen in het gebouw waar de overstap gate zich bevond hebben we nog even moeten zoeken naar de plek waar we onze bagage moesten afgeven, maar uiteindelijk konden we, uitgeput maar opgelucht, plaatsnemen op een van de banken bij de gate. We hadden het gered en we waren op tijd voor de vlucht van Los Angeles naar Phoenix.

Ondertussen gaat de conversatie tussen onze zoons hieronder verder……

Daniel: Man…. Vluchtje van maar 11 uur, die zullen even lekker de pootjes strekken.
Wout: Dacht het wel ja… Wat een zit. Wat zal dat laatste vluchtje dan een genot zijn!! Ga je ze wel in de Mustang halen, Dan?
Daniel: Ja, wat dacht jij dan, natuurlijk.
Wout: Hahaha gaaf man…
Daniel: Dakkie omlaag en gaan door de zon van Arizona – ik denk wel dat we het dakkie omhoog gaan doen op de snelweg, tis veel te heet vandaag.
Wout: Ja in LA is het nu 27 graden volgens Google… Hoe warm is t bij jou?
Daniel: Flagstaff momenteel 27, PHX 37!
Wout: Jezusss. Hier 16! Haha.
Daniel: Is ook goed te doen….
Steef: Nu nog een klein stukje voor de mannen.
Daniel: Ja tis bijna gedaan.
Wout: Zijn de mennekes nog niet online????
Daniel: Ik heb geprobeerd te bellen maar er wordt niet opgenomen.
Wout: Oh jee….
Daniel: Ik ga over 20 minuten rijden. Joh alles is goed.
Wout: Ja vast wel Misschien netwerk probleempje ofzo.
Steef: Ze laten ze vlgs mij express uitstaan ivm data roaming of zoiets.
Wout: Hoe lang is het rijden?
Daniel: 2.5 naar het vliegveld PHX
Wout: Zo, flink stukje. Doe voorzichtig en geef de pappies een dikke knuffel!
Daniel: Als je van ze hoort stuur ff een bericht op whatsapp. De verbinding tussen hier en PHX is slecht.
Steef: Doen we.
Wout: Is goed, enjoy the ride!
Daniel: Jullie zullen aan het pitten zijn maar ik stuur een bericht zodra ik ze heb.
Wout: Ik laat m’n telefoon lekker aan dus als ik wakker schrik reageer ik!
Steef: Ja graag! Ik ga d’r in!
Wout: Truste broer. Rij ze Dan! Later!
Daniel: Okee slaap lekker.

Daniel: Ze zijn er hoor.
Wout: Yes!!! Superblij mee!!!! We hebben zo snel mogelijk contact. Ik ga nog een paar uurtjes slapen. Iedereen een dikke knuffel! Gelukkig veilig aangekomen. Tot later. X

Frans:

Tot zover de conversatie tijdens de vlucht(en) tussen onze zonen.

Tja, daar waren we dan, veilig geland in Phoenix en opgewacht door Dan.

Hij stond ons met een big smile op te wachten en was ook erg blij dat we veilig waren aangekomen. Al pratend liepen we door de aankomsthal richting de plek waar Dan zijn auto had geparkeerd. Nou ja….auto…..ik had zijn bolide al op een plaatje gezien, maar om de Mustang lijfelijk te aanschouwen was toch wel even een dingetje…zak maar zeggen….wat een schitterende machine!!

Even een peukie gedaan (dat mocht toch wel na zo’n 15 uur vliegen) en toen in de Mustang op weg naar Flagstaff. Dan stelde voor om bij “In-n-Out” (ergens in Phoenix) nog even snel een burgertje te doen en daar waren wij het uiteraard wel mee eens. De magen knorden dus iets eetbaars konden we goed gebruiken.

Snelle hap bij In and Out in Phoenix

Zo, dat was lekker zeg. Fluks weer in de auto gestapt en verder ging het, richting Flagstaff. Onderweg, ergens tussen Phoenix en Flagstaff, zijn we ook nog even gestopt bij een uitkijkpunt van waar je een prachtig zicht had op de omgeving.

Sunset Point, ergens tussen Phoenix en Flagstaff

Van daaruit  zijn we in een keer doorgereden naar Flagstaff, waarbij Loek ogen tekort kwam om de omgeving in zich op te nemen. De temperatuur was behoorlijk hoog (ver boven de 30 graden Celsius), de lucht was strakblauw en de zon scheen onbarmhartig op ons neer. In de verte zagen we ineens rookpluimen de lucht ingaan en dichterbij gekomen bleek dat er iets in de brand stond.

Eindelijk, na zo’n twee en een half uur rijden, kwamen we aan in Flagstaff, bij het huis van Dan en Sara. Moe maar oh zo blij dat we er eindelijk waren.

Loek:

Ja, dat was me het dagje wel! De bedden die Dan en Sara voor ons apart hadden gezet zagen er behaaglijk uit en het was dan ook geen wonder dat we een gat in de dag sliepen….

Inpakken!!

De eerste stap op weg naar Amerika…

Eindelijk was het 1 juni: we hadden afgesproken dat ik die avond naar Alphen zou gaan en daar zou overnachten zodat we bijtijds met de bus naar Schiphol zouden kunnen vertrekken. Het afscheid van Henny was onverwacht emotioneel. Voelde ik me ook al een beetje schuldig over. Maar dat was gelukkig snel weg toen Steef me naar Alphen reed.

De nacht, daar kunnen we kort over zijn: onrustig.

De busreis de volgende ochtend: onrustig maar wel vol blijde verwachting.

De Voorbereiding

Frans:

Voordat de tickets konden worden geboekt moesten we natuurlijk nog wel even de reisdata met Dan en Sara afstemmen. In eerste instantie dachten we aan een vakantie van uiterlijk 2 weken, maar gaandeweg de gesprekken over wat we allemaal wilden gaan doen kwamen Dan en Sara met de suggestie om er een weekje extra aan toe te voegen. Tsja, het was nou eenmaal een once in a lifetime reis…….het idee van een trip van 3 weken werd ineens heel erg aanlokkelijk…..we hoefden er eigenlijk niet lang over na te denken en zo werd aldus besloten.

Ik kon aan de gang met het definitief boeken van de vliegtickets en klom het internet op naar de site van good old KLM. De mogelijkheden om tickets naar de USA te boeken zijn legio, dus het was wel even puzzelen voordat ik een aceptabele serie vluchten te pakken had. Het dichtstbij gelegen vliegveld bij Flafstaff is Phoenix maar helaas is een directe vlucht vanuit Amsterdam op Phoenix niet mogelijk, het moet altijd via een tussenstop op een ander vliegveld in de USA omdat de afstand tussen Amsterdam en Phoenix niet in één vlucht is te overbruggen. Ik kwam tenslotte uit op een tussenstop op Los Angeles. De vlucht van Amsterdam naar LA duurt ongeveer 11 uur (poe poe….) maar de vlucht van LA naar Phoenix is maar 3 en een half uur…dat klonk me acceptabel in de oren. Bij het boeken van de heen- en terugreis maakte de opwinding zich van mij meester……het ging echt gebeuren…….we gingen sodeju samen naar Amerika……we konden niet meer terug….maar we wilden ook helemaal niet meer terug…….this was IT…….ik staarde naar de enter knop van mijn toetsenbord waarmee ik de boeking definitief zou maken……even leek het alsof de tijd stilstond en toen…..pats…..tickets GEBOEKT!!!!

Een gevoel van gelukzaligheid kwam langzaam over me heen en ik kon even niet meer stoppen met breed grijnzen van plezier…… nu maar hopen dat de resterende tijd tot 2 juni vlot voorbij zal gaan…..

Loek:

Hahaha, die Frans, hij kan het lekker vertellen….

Dat gevoel van gelukzaligheid nam ook bij mij toe, natuurlijk. Hoe dichterbij we de uiteindelijke vertrekdatum van 2 juni kwamen hoe meer de zenuwen, en ook een beetje de onzekerheid, een rol begonnen te spelen. Ik was nog nooit in Amerika geweest. Hoe gaat het daar aan toe, hoe gedraag ik me tegenover Sara, Hannah en Thomas? En ik maakte me ook wel een beetje zorgen over de centen die dit alles kostte en waarvoor anderen zouden opdraaien. Nog nooit voor een dergelijke situatie gestaan. Daar zou ik nog een weg in moeten vinden, zodat ik onbelast van het avontuur zou kunnen genieten.

Maar uiteindelijk kwam de vertrekdatum toch zo dichtbij dat het moment aanbrak waarop de koffers moesten worden gepakt. Klein probleempje was dat ik vond dat ik niet met lege handen in Flagstaff zou kunnen aankomen. En het was nog verdraaid moeilijk om iets toepasselijks te vinden. Maar goed, dat is allemaal goedgekomen.

Nieuw mobiele telefoontje met allemaal handige apps en een lijstje met contactpersonen mocht ook niet ontbreken; de kleinkinderen waren erg nieuwsgierig naar Amerika en die verre neef Dan. Ik beloofde dat ik veel en vaak contact zou houden….

De eerste stap op weg naar Amerika…

De Uitnodiging

Loek:

Een etentje in november 2015 in restaurant Le Bateau in Kijkduin met Frans, An, Henny en Loek. Dit etentje was op uitnodiging van Frans en An. Ik (Loek) nam aan dat het ter gelegenheid van mijn 69e verjaardag was. Direct aan het begin van het etentje, nadat we voorzien waren van een heerlijk glaasje wijn, keken Frans en An mij al een beetje raadselachtig aan en gaven mij een ansichtkaart, zoals hieronder is afgedrukt.

Nogal raadselachtig, niet? Nadat ik de kaart had gezien en gelezen snapte ik er dus nog niet veel van. Maar Frans overhandigde me de hierna bijgevoegde brief. Al snel begreep ik waar de inhoud naartoe ging en kon ik de emoties niet meer bedwingen. Een bibberende kin en dikke tranen, dat werk. Laten we eerst de brief maar eens gaan lezen:

Alphen aan den Rijn, 18 november 2015

Beste, lieve, goede en dierbare broeder.

Daar zitten we dan, in Kijkduin bij Le Bateau, lekker aan een drankje, wachtend op wat er nog aan heerlijkheden op tafel verschijnt. Een mooi momentje om jou, aan het begin van je 70e levensjaar, een klein beetje toe te spreken.

Al een aantal jaar praten wij op gezette momenten over hoe mooi het niet zou zijn om samen een trip te maken naar Amerika, dat verre continent, naar onze oudste zoon Dan, die daar zijn “love of his life” Sara heeft gevonden en samen met haar en hun kids een heel nieuw bestaan heeft opgebouwd.

En hoe graag we het ook wilden en erover fantaseerden, er was in de afgelopen jaren gewoonweg geen financiële ruimte om deze droomreis te realiseren. Er deden zich altijd weer andere zaken voor die belangrijker waren dan zo’n “tripje naar de USA”.

Toen Dan vorig jaar met zijn gezin naar Flagstaff in Arizona verhuisde en An en ik daar in november een paar weken verbleven, werd het verlangen naar een gezamenlijke trip bij mij alleen maar groter omdat de omgeving waar Dan woont een onuitwisbare indruk op ons heeft gemaakt. Een ongelooflijke verscheidenheid aan natuurgebied, met bergen, bossen, vulkaangebied, vlakten, de Grand Canyon, de plek waar zijn huis staat, maar ook de omliggende woonplaatsen zoals Flagstaff zelf, Sedona, waar je heerlijk kunt eten en drinken. En wat dacht je van de cultuur van de native Americans, er zijn prachtige historische plekken te bewonderen…… wat dacht je van de weidsheid van het land, de onvergetelijke vergezichten,vergezichten, vergezichten…….om lyrisch van te worden.

En jij Loek, als rechtgeaard liefhebber van natuur, historie en cultuur zou daar toch gewoon kennis van moeten nemen?! Het zou toch een regelrechte blamage zijn als dat, verdorie nog is aan toe zeg, niet zou gebeuren!? Om nog maar te zwijgen van het mislopen van de warme gastvrijheid van Dan en Sara die hun huis onvoorwaardelijk en met veel liefde voor je zouden openstellen, de onvolprezen kookkunst van zowel Dan als Sara…….ook daar zou je niet onverdroten en met overvolle teugen van mogen en kunnen genieten?!

IK DACHT HET NIET!!!!!!

De tijd schrijdt voort Loek, we worden ouder, voordat je het weet is de tijd van rollators en rolstoelen aangebroken. Maar nu nog even niet, nee nu nog even niet, we zijn nu nog redelijk gezond en zeker nog tot veel in staat.

Daarom hebben An en ik enkele weken geleden de wensknoop doorgehakt en zijn we begonnen aan een projectje….een geheim projectje….ik mag wel zeggen een errug geheim projectje…..met de zeer toepasselijke naam “helpt Loek vóór zijn 70e de Amerikaanse grens overt”……..

Mede dankzij de hulp van Dan en Sara, Steef, Wout en Peggy, is dit projectje zeer wel geslaagd en kunnen we je vanavond het resultaat ervan vertellen.

LOEKS,

Namens alle leden (Dan, Sara, Steef, Wout en Peggy, An en ondergetekende) van het project “helpt Loek vóór zijn 70e de Amerikaanse grens overt” heb ik het genoegen je te mogen uitnodigen voor een geheel verzorgde trip naar Flagstaff, Arizona, USA.

Omdat je op deze leeftijd niet alleen mag reizen heb ik namens het projectteam aan mezelf gevraagd of ik jou op deze trip zou willen vergezellen. Na enig aarzelen en behoorlijk aandringen van mijn kant was ik bereid deze lastige, vermoeiende en zware taak op me te nemen.

Jij en ik zijn gedurende ongeveer 12 dagen in de maand juni van het jaar 2016 te gast bij Dan en Sara.

Zoals gezegd is deze trip geheel verzorgd, hetgeen inhoudt dat voor zowel de vliegticket als het benodigde zakgeld wordt gezorgd. Je kunt dus frank, vrij, onbezorgd en relaxed met een big smile on your face op pad gaan en genieten van al hetgeen ons tijdens deze trip zal overkomen. En reken maar dat ons het een en ander aan prettige verrassingen te wachten staat.

Dus Loek, fijne gozer, brave borst, broerke……. niet aarzelen, uitnodiging aannemen, dan kunnen we deze “once-in-a-lifetime” reis gaan plannen. Het is je ongelooflijk gegund!!

Frans

—*—

Loek:

Brieffie, niet? Klein donderslagje op een donkere novemberavond. Ongelooflijk!

Daar zit je dan, gezellig met zijn viertjes: Frans, An, Henny en ik, achter een heerlijk glaasje wijn, nog geen hap gegeten, met een levensgrote uitnodiging in je handen om met je broer naar Amerika te gaan. Geheel verzorgd. Eigen geld niet nodig. Had ik toch niet gehad anders had een reisje er best wel eerder ingezeten….. Nnndusss.

Wat me vooral trof was het plezier van mijn tafelgenoten waarmee ze me met deze complete verrassing overvielen. Mijn eigen vrouw en Steef en Wout zaten ook in het complot. En voor ik het wist stoven die twee ook ineens het restaurant binnen en schoven een stoeltje bij om de verrassing compleet te maken.

En toen kwam ook het hele verhaal achter dit “Project” naar buiten:

Frans:

In de zomer van 2014 verhuisden Dan en Sara van Howell in Michigan naar Flagstaff in Arizona. Daniel had ons al uitgebreid geïnformeerd over de plek waar hij met zijn gezin zou gaan wonen en ook via internet kwamen de spectaculaire beelden van de omgeving tot ons. We konden dus niet wachten om er naartoe te gaan en hadden dan ook snel tickets geboekt voor een paar weken vakantie bij Dan en Sara. Dat was in november 2014. Nu was ik al jaren een groot fan van Amerika, ik heb dan ook al heel wat plekken gezien, maar wat ik tijdens deze trip aan natuurlijke schoonheid heb mogen aanschouwen…….. ach ach ach…….niet in woorden te vangen. Dat gevoel van verwondering, die intense beleving, is me bijgebleven en liet me niet meer los.

In de loop van 2015, zo’n beetje halverwege het jaar, schoten die beelden weer door mijn hoofd en bedacht ik dat het toch waanzinnig zou zijn als ik deze ervaring zou kunnen delen met Loek……we hadden het er in de afgelopen jaren al vaker over gehad…..maar het kwam er maar niet van. Toen ik mijn gedachten hierover met An besprak en we min of meer over onze volgende vakantie naar Dan begonnen na te denken zei An ineens: “waarom ga je, in plaats van met mij, niet met Loek?”

Zomaar….uit het niets….kwamen die woorden uit haar mond…..waarom ga je niet met Loek……

De gedachte was geboren, pats boem kledder, en het was een mooie gedachte, een geweldige gedachte, en ik werd razend enthousiast en dacht…ok, ok, ok, dit moet ik nader onderzoeken, dit moet ik delen met Dan….en Sara…..kijken of we deze gedachte kunnen omzetten in iets concreets….iets moois……iets echts!!

Daags daarna heb ik Dan via Skype deze gedachte voorgelegd en met ieder woord dat ik uitsprak zag ik de glimlach op zijn gezicht breder en breder worden en uitgroeien tot een big smile……mijn enthousiasme werd ook zijn enthousiasme en hoe meer we erover spraken hoe enthousiaster we werden. Uiteraard kwamen ook de financïele aspecten van zo’n reis aan de orde en zonder enige terughoudendheid bood Dan aan om een deel van de kosten voor zijn rekening te nemen en, daar bovenop, een extra tripje tijdens onze reis te organiseren. “Zeg pa, het is ook goed om Steef en Wout hierin te betrekken, die zullen het ook een geweldig idee vinden en wellicht zijn ze ook nog wel in voor een stukje sponsoring….”. Geweldige vent, die zoon van me.

Dan heeft uiteraard uitgebreid met Sara gesproken over deze trip en ook zij vond het een prachtig idee. Van die kant geen bezwaren dus, louter en alleen enhousiasme en positiviteit. Tijd voor kontakt met de zonen van Loeks……

In de dagen die volgden heb ik de gedachte ook voorgelegd aan Steef en Wout en het zal niemand verbazen dat het enthousiasme van de boys net zo groot zo niet nog groter was. De gulheid van de jongens in het kader van de reiskosten was ongelooflijk en hartverwarmend.

Tja, zo ontstond vanuit een gedachte een concreet reisplan……met genoeg middelen om er iets heel moois en gedenkwaardigs van te maken. Nu alleen nog een aanleiding verzinnen…….De bedoeling was om de reis in 2016 te laten plaatsvinden……het jaar waarin Loek 70 zou worden…….Loek 70 jaar…….en voila……daar was de aanleidng voor een leuk reisje naar de States.

Het beste moment om het Loek te vertellen leek ons de 1e dag van zijn 70e levensjaar……en zo geschiedde.

Loek:

Ik krijg er alsnog tranen van in mijn ogen.

Het was een geslaagde novemberavond, mag ik wel zeggen. Ineens had ik het vooruitzicht om over een halfjaar met mijn liefste broer een paar weken naar Flagstaf, Arizona te vliegen en bij Dan, mijn neef en petekind, en zijn vrouw Sara te logeren.

Ze wonen in een prachtig huis, heel bijzonder gebouwd, aan de East Sterling Lane in Flagstaff. Huisnummer is goed te zien. Het onderste raam aan de voorzijde: Dat zou de kamer worden waarin ik mijn moede ledematen des-nachts te ruste zou mogen leggen.

En ja, toen brak een tijd aan van verheugen, veel contact met Dan en Frans. Via what’s app, Messenger en een enkele keer via Skype. Ook heel veel praten over wat ons mogelijkerwijs te wachten zou staan. Dan vroeg ons een soort verlanglijst te maken van de dingen die we graag zouden willen zien. Hij had wat dingen genoemd, die Frans en ik dan weer opzochten op Internet. Leuk om te doen, natuurlijk. Ook heel veel plezier voor onszelf maar ook voor Steef en Wout, die er ook geen genoeg van konden krijgen. Van de selfies die we maakten en naar elkaar opstuurden maakte Wout een leuk ontwerp voor ons als trio:

We kijken uit naar de voorbereidingen!!