Mijn ouders gaan naar het LUMC voor de uitslag van de testen van 30 mei. De diagnose wordt ze plompverloren verteld door een onbekende arts zonder enig blijk van mededogen. Mijn vader heeft longkanker stadium 4 met uitzaaiingen, geen genezing mogelijk alleen levensbesparende behandelingen. En een goedemiddag nog. Voor ze het weten staan ze buiten, beduusd met zoveel vragen.
Ik bel ze op de dag. Ze hebben een afspraak in de middag als ik werk maar ik kan natuurlijk niet wachten! Mijn vader vertelt het me. Ze wilden me vragen om langs te komen maar die boodschap alleen had duidelijk genoeg aangegeven dat het slecht nieuws was. Hij vertelt dat ze verder ook nog weinig weten. Het zal ze allemaal in een vervolggesprek verder verteld worden op 21 juni. Pas over 10 dagen!
Ik ben natuurlijk langs geweest maar ik kan het me vaag herinneren. Volgens mij wel, het kan niet anders. Waarschijnlijk waren we alledrie gewoon de weg kwijt…
Uiteindelijk heb ik volgens mij dik een week aangezien hoe mijn ouders de weg kwijt waren. Toen heb ik de longpoli gebeld en mijn beklag gedaan. De vervolgafspraak kon met welgeteld 2 dagen vervroegd worden.
Het bizarre is dat deze situatie zo ontzettend anders was dan wat mijn ouders van het LUMC gewend waren. Vijf maanden eerder kreeg mijn moeder ook een uitslag, één die aanzienlijk vriendelijker en doortastender werd verteld.
Dit is onze 1e ervaring met de manier waarop het LUMC omgaat met genezing versus dood. Het is geen prettige ervaring. Het zal ook niet de laatste zijn.