Kater. Dat is serieus de enige titel die in me opkwam toen ik las ‘Enter title here‘.
Het is tenslotte min of meer een katergevoel dat op het moment overheerst als ik denk aan Frans en mijn pa (Loek), hun avontuur in de States, de kanker die na die reis mijn vader kwelde en die uiteindelijk Frans nekte, net als An. Jezus!
Het leest zo snel weg: Pa kanker, Frans kanker, An kanker. Frans mocht geen bejaarde worden, nauwelijks een week later was dat ook An niet gegund en nu zit Loek aan de chemo.
Zo eenvoudig zit het natuurlijk niet.
2019 Was eigenlijk gewoon een kutjaar. Ik heb het hele gebeuren, alle miljoenen lezers weten natuurlijk wel waar ik het over heb, vooral door de ogen van mijn vader proberen te zien. Zijn broertje waarmee hij een heerlijke band had -zoals ik dat met mijn broer heb- werd immers ziek en verliet deze aardkloot nog voordat we 3 keer goed met onze ogen hadden geknipperd. Ondraaglijk voor Dan, Marco, Joyce en An. En alsof het nog niet genoeg was mocht laatstgenoemde zelf ook niet lang meer leven.
Wat kan je dan als neefje doen? Geen moer, behalve een beetje steun en een luisterend oor bieden.
Zoals ik al zei heb ik alles met name door Loek’s ogen gezien, want je zou haast vergeten dat er achter de broederband die Frans en mijn pa hadden al een complete geschiedenis zat: Keten in de slaapkamer, ouders in de zeik nemen, over meiden praten, stiekem roken en zuipen, verliefd worden, trouwen, kids krijgen, afscheid nemen van ouders, zus en broer, keten in de USA en opa worden.
Een levensloop die ik waarschijnlijk ook met mijn broer exact zo mee ga maken als God dat wil (behalve dat keten in de USA)! Vandaar dat ik mij, eigenlijk automatisch, heb verplaatst in mijn pa.
Zelf heeft die ouwe ook kanker en ondergaat hij momenteel chemotherapie. Hoewel de vooruitzichten goed zijn maak ik me toch zorgen om wat komen gaat. Corona gooit namelijk behoorlijk wat roet in het eten. Vanwege Loek zijn gesteldheid kan ik dus mijn bloedeigen vader (en moeder) geen knuffel geven en gaat al het contact digitaal en via de telefoon. Te idioot voor woorden als je erover nadenkt, maar alle voorzichtigheid is geboden op het moment.
Dit komt bovenop het verdriet dat mijn pa nog steeds heeft vanwege het verlies van zijn Hermano en vandaar ook dat ik me zorgen maak. Vandaag zou Frans jarig zijn geweest.
Mijn vader vindt een selfie op zijn tijd wel geinig. Deze foto vond ik als laatste foto samen op mijn Iphone. Ik denk overigens niet dat dit hun laatste foto samen was.
Een zeer klein eerbetoontje aan 2 geweldige kerels!
Frans, gefeliciteerd met je verjaardag.
Pap, van harte met je broer. Stay Strong!
Wout.