RommelGans

Frans:

Voordat de tickets konden worden geboekt moesten we natuurlijk nog wel even de reisdata met Dan en Sara afstemmen. In eerste instantie dachten we aan een vakantie van uiterlijk 2 weken, maar gaandeweg de gesprekken over wat we allemaal wilden gaan doen kwamen Dan en Sara met de suggestie om er een weekje extra aan toe te voegen. Tsja, het was nou eenmaal een once in a lifetime reis…….het idee van een trip van 3 weken werd ineens heel erg aanlokkelijk…..we hoefden er eigenlijk niet lang over na te denken en zo werd aldus besloten.

Ik kon aan de gang met het definitief boeken van de vliegtickets en klom het internet op naar de site van good old KLM. De mogelijkheden om tickets naar de USA te boeken zijn legio, dus het was wel even puzzelen voordat ik een aceptabele serie vluchten te pakken had. Het dichtstbij gelegen vliegveld bij Flafstaff is Phoenix maar helaas is een directe vlucht vanuit Amsterdam op Phoenix niet mogelijk, het moet altijd via een tussenstop op een ander vliegveld in de USA omdat de afstand tussen Amsterdam en Phoenix niet in één vlucht is te overbruggen. Ik kwam tenslotte uit op een tussenstop op Los Angeles. De vlucht van Amsterdam naar LA duurt ongeveer 11 uur (poe poe….) maar de vlucht van LA naar Phoenix is maar 3 en een half uur…dat klonk me acceptabel in de oren. Bij het boeken van de heen- en terugreis maakte de opwinding zich van mij meester……het ging echt gebeuren…….we gingen sodeju samen naar Amerika……we konden niet meer terug….maar we wilden ook helemaal niet meer terug…….this was IT…….ik staarde naar de enter knop van mijn toetsenbord waarmee ik de boeking definitief zou maken……even leek het alsof de tijd stilstond en toen…..pats…..tickets GEBOEKT!!!!

Een gevoel van gelukzaligheid kwam langzaam over me heen en ik kon even niet meer stoppen met breed grijnzen van plezier…… nu maar hopen dat de resterende tijd tot 2 juni vlot voorbij zal gaan…..

Loek:

Hahaha, die Frans, hij kan het lekker vertellen….

Dat gevoel van gelukzaligheid nam ook bij mij toe, natuurlijk. Hoe dichterbij we de uiteindelijke vertrekdatum van 2 juni kwamen hoe meer de zenuwen, en ook een beetje de onzekerheid, een rol begonnen te spelen. Ik was nog nooit in Amerika geweest. Hoe gaat het daar aan toe, hoe gedraag ik me tegenover Sara, Hannah en Thomas? En ik maakte me ook wel een beetje zorgen over de centen die dit alles kostte en waarvoor anderen zouden opdraaien. Nog nooit voor een dergelijke situatie gestaan. Daar zou ik nog een weg in moeten vinden, zodat ik onbelast van het avontuur zou kunnen genieten.

Maar uiteindelijk kwam de vertrekdatum toch zo dichtbij dat het moment aanbrak waarop de koffers moesten worden gepakt. Klein probleempje was dat ik vond dat ik niet met lege handen in Flagstaff zou kunnen aankomen. En het was nog verdraaid moeilijk om iets toepasselijks te vinden. Maar goed, dat is allemaal goedgekomen.

Nieuw mobiele telefoontje met allemaal handige apps en een lijstje met contactpersonen mocht ook niet ontbreken; de kleinkinderen waren erg nieuwsgierig naar Amerika en die verre neef Dan. Ik beloofde dat ik veel en vaak contact zou houden….

De eerste stap op weg naar Amerika…

Loek:

Een etentje in november 2015 in restaurant Le Bateau in Kijkduin met Frans, An, Henny en Loek. Dit etentje was op uitnodiging van Frans en An. Ik (Loek) nam aan dat het ter gelegenheid van mijn 69^e verjaardag was. Direct aan het begin van het etentje, nadat we voorzien waren van een heerlijk glaasje wijn, keken Frans en An mij al een beetje raadselachtig aan en gaven mij een ansichtkaart, zoals hieronder is afgedrukt.

Nogal raadselachtig, niet? Nadat ik de kaart had gezien en gelezen snapte ik er dus nog niet veel van. Maar Frans overhandigde me de hierna bijgevoegde brief. Al snel begreep ik waar de inhoud naartoe ging en kon ik de emoties niet meer bedwingen. Een bibberende kin en dikke tranen, dat werk. Laten we eerst de brief maar eens gaan lezen:

Alphen aan den Rijn, 18 november 2015

Beste, lieve, goede en dierbare broeder.

Daar zitten we dan, in Kijkduin bij Le Bateau, lekker aan een drankje, wachtend op wat er nog aan heerlijkheden op tafel verschijnt. Een mooi momentje om jou, aan het begin van je 70^e levensjaar, een klein beetje toe te spreken.

Al een aantal jaar praten wij op gezette momenten over hoe mooi het niet zou zijn om samen een trip te maken naar Amerika, dat verre continent, naar onze oudste zoon Dan, die daar zijn “love of his life” Sara heeft gevonden en samen met haar en hun kids een heel nieuw bestaan heeft opgebouwd.

En hoe graag we het ook wilden en erover fantaseerden, er was in de afgelopen jaren gewoonweg geen financiële ruimte om deze droomreis te realiseren. Er deden zich altijd weer andere zaken voor die belangrijker waren dan zo’n “tripje naar de USA”.

Toen Dan vorig jaar met zijn gezin naar Flagstaff in Arizona verhuisde en An en ik daar in november een paar weken verbleven, werd het verlangen naar een gezamenlijke trip bij mij alleen maar groter omdat de omgeving waar Dan woont een onuitwisbare indruk op ons heeft gemaakt. Een ongelooflijke verscheidenheid aan natuurgebied, met bergen, bossen, vulkaangebied, vlakten, de Grand Canyon, de plek waar zijn huis staat, maar ook de omliggende woonplaatsen zoals Flagstaff zelf, Sedona, waar je heerlijk kunt eten en drinken. En wat dacht je van de cultuur van de native Americans, er zijn prachtige historische plekken te bewonderen…… wat dacht je van de weidsheid van het land, de onvergetelijke vergezichten,vergezichten, vergezichten…….om lyrisch van te worden.

En jij Loek, als rechtgeaard liefhebber van natuur, historie en cultuur zou daar toch gewoon kennis van moeten nemen?! Het zou toch een regelrechte blamage zijn als dat, verdorie nog is aan toe zeg, niet zou gebeuren!? Om nog maar te zwijgen van het mislopen van de warme gastvrijheid van Dan en Sara die hun huis onvoorwaardelijk en met veel liefde voor je zouden openstellen, de onvolprezen kookkunst van zowel Dan als Sara…….ook daar zou je niet onverdroten en met overvolle teugen van mogen en kunnen genieten?!

IK DACHT HET NIET!!!!!!

De tijd schrijdt voort Loek, we worden ouder, voordat je het weet is de tijd van rollators en rolstoelen aangebroken. Maar nu nog even niet, nee nu nog even niet, we zijn nu nog redelijk gezond en zeker nog tot veel in staat.

Daarom hebben An en ik enkele weken geleden de wensknoop doorgehakt en zijn we begonnen aan een projectje….een geheim projectje….ik mag wel zeggen een errug geheim projectje…..met de zeer toepasselijke naam “helpt Loek vóór zijn 70^e de Amerikaanse grens overt”……..

Mede dankzij de hulp van Dan en Sara, Steef, Wout en Peggy, is dit projectje zeer wel geslaagd en kunnen we je vanavond het resultaat ervan vertellen.

LOEKS,

Namens alle leden (Dan, Sara, Steef, Wout en Peggy, An en ondergetekende) van het project “helpt Loek vóór zijn 70^e de Amerikaanse grens overt” heb ik het genoegen je te mogen uitnodigen voor een geheel verzorgde trip naar Flagstaff, Arizona, USA.

Omdat je op deze leeftijd niet alleen mag reizen heb ik namens het projectteam aan mezelf gevraagd of ik jou op deze trip zou willen vergezellen. Na enig aarzelen en behoorlijk aandringen van mijn kant was ik bereid deze lastige, vermoeiende en zware taak op me te nemen.

Jij en ik zijn gedurende ongeveer 12 dagen in de maand juni van het jaar 2016 te gast bij Dan en Sara.

Zoals gezegd is deze trip geheel verzorgd, hetgeen inhoudt dat voor zowel de vliegticket als het benodigde zakgeld wordt gezorgd. Je kunt dus frank, vrij, onbezorgd en relaxed met een big smile on your face op pad gaan en genieten van al hetgeen ons tijdens deze trip zal overkomen. En reken maar dat ons het een en ander aan prettige verrassingen te wachten staat.

Dus Loek, fijne gozer, brave borst, broerke……. niet aarzelen, uitnodiging aannemen, dan kunnen we deze “once-in-a-lifetime” reis gaan plannen. Het is je ongelooflijk gegund!!

Frans

—*—

Loek:

Brieffie, niet? Klein donderslagje op een donkere novemberavond. Ongelooflijk!

Daar zit je dan, gezellig met zijn viertjes: Frans, An, Henny en ik, achter een heerlijk glaasje wijn, nog geen hap gegeten, met een levensgrote uitnodiging in je handen om met je broer naar Amerika te gaan. Geheel verzorgd. Eigen geld niet nodig. Had ik toch niet gehad anders had een reisje er best wel eerder ingezeten….. Nnndusss.

Wat me vooral trof was het plezier van mijn tafelgenoten waarmee ze me met deze complete verrassing overvielen. Mijn eigen vrouw en Steef en Wout zaten ook in het complot. En voor ik het wist stoven die twee ook ineens het restaurant binnen en schoven een stoeltje bij om de verrassing compleet te maken.

En toen kwam ook het hele verhaal achter dit “Project” naar buiten:

Frans:

In de zomer van 2014 verhuisden Dan en Sara van Howell in Michigan naar Flagstaff in Arizona. Daniel had ons al uitgebreid geïnformeerd over de plek waar hij met zijn gezin zou gaan wonen en ook via internet kwamen de spectaculaire beelden van de omgeving tot ons. We konden dus niet wachten om er naartoe te gaan en hadden dan ook snel tickets geboekt voor een paar weken vakantie bij Dan en Sara. Dat was in november 2014. Nu was ik al jaren een groot fan van Amerika, ik heb dan ook al heel wat plekken gezien, maar wat ik tijdens deze trip aan natuurlijke schoonheid heb mogen aanschouwen…….. ach ach ach…….niet in woorden te vangen. Dat gevoel van verwondering, die intense beleving, is me bijgebleven en liet me niet meer los.

In de loop van 2015, zo’n beetje halverwege het jaar, schoten die beelden weer door mijn hoofd en bedacht ik dat het toch waanzinnig zou zijn als ik deze ervaring zou kunnen delen met Loek……we hadden het er in de afgelopen jaren al vaker over gehad…..maar het kwam er maar niet van. Toen ik mijn gedachten hierover met An besprak en we min of meer over onze volgende vakantie naar Dan begonnen na te denken zei An ineens: “waarom ga je, in plaats van met mij, niet met Loek?”

Zomaar….uit het niets….kwamen die woorden uit haar mond…..waarom ga je niet met Loek……

De gedachte was geboren, pats boem kledder, en het was een mooie gedachte, een geweldige gedachte, en ik werd razend enthousiast en dacht…ok, ok, ok, dit moet ik nader onderzoeken, dit moet ik delen met Dan….en Sara…..kijken of we deze gedachte kunnen omzetten in iets concreets….iets moois……iets echts!!

Daags daarna heb ik Dan via Skype deze gedachte voorgelegd en met ieder woord dat ik uitsprak zag ik de glimlach op zijn gezicht breder en breder worden en uitgroeien tot een big smile……mijn enthousiasme werd ook zijn enthousiasme en hoe meer we erover spraken hoe enthousiaster we werden. Uiteraard kwamen ook de financïele aspecten van zo’n reis aan de orde en zonder enige terughoudendheid bood Dan aan om een deel van de kosten voor zijn rekening te nemen en, daar bovenop, een extra tripje tijdens onze reis te organiseren. “Zeg pa, het is ook goed om Steef en Wout hierin te betrekken, die zullen het ook een geweldig idee vinden en wellicht zijn ze ook nog wel in voor een stukje sponsoring….”. Geweldige vent, die zoon van me.

Dan heeft uiteraard uitgebreid met Sara gesproken over deze trip en ook zij vond het een prachtig idee. Van die kant geen bezwaren dus, louter en alleen enhousiasme en positiviteit. Tijd voor kontakt met de zonen van Loeks……

In de dagen die volgden heb ik de gedachte ook voorgelegd aan Steef en Wout en het zal niemand verbazen dat het enthousiasme van de boys net zo groot zo niet nog groter was. De gulheid van de jongens in het kader van de reiskosten was ongelooflijk en hartverwarmend.

Tja, zo ontstond vanuit een gedachte een concreet reisplan……met genoeg middelen om er iets heel moois en gedenkwaardigs van te maken. Nu alleen nog een aanleiding verzinnen…….De bedoeling was om de reis in 2016 te laten plaatsvinden……het jaar waarin Loek 70 zou worden…….Loek 70 jaar…….en voila……daar was de aanleidng voor een leuk reisje naar de States.

Het beste moment om het Loek te vertellen leek ons de 1^e dag van zijn 70^e levensjaar……en zo geschiedde.

Loek:

Ik krijg er alsnog tranen van in mijn ogen.

Het was een geslaagde novemberavond, mag ik wel zeggen. Ineens had ik het vooruitzicht om over een halfjaar met mijn liefste broer een paar weken naar Flagstaf, Arizona te vliegen en bij Dan, mijn neef en petekind, en zijn vrouw Sara te logeren.

Ze wonen in een prachtig huis, heel bijzonder gebouwd, aan de East Sterling Lane in Flagstaff. Huisnummer is goed te zien. Het onderste raam aan de voorzijde: Dat zou de kamer worden waarin ik mijn moede ledematen des-nachts te ruste zou mogen leggen.

En ja, toen brak een tijd aan van verheugen, veel contact met Dan en Frans. Via what’s app, Messenger en een enkele keer via Skype. Ook heel veel praten over wat ons mogelijkerwijs te wachten zou staan. Dan vroeg ons een soort verlanglijst te maken van de dingen die we graag zouden willen zien. Hij had wat dingen genoemd, die Frans en ik dan weer opzochten op Internet. Leuk om te doen, natuurlijk. Ook heel veel plezier voor onszelf maar ook voor Steef en Wout, die er ook geen genoeg van konden krijgen. Van de selfies die we maakten en naar elkaar opstuurden maakte Wout een leuk ontwerp voor ons als trio:

We kijken uit naar de voorbereidingen!!