Herinnering

Daniël heeft mij gevraagd om ook mijn steentje bij te dragen aan deze blog.

Eerst heb ik de verslagen en herinneringen van Frans, Loek en hun kinderen doorgelezen. De uitnodiging, de voorbereidingen en de reis is natuurlijk een hoogtepunt geweest voor Loek en Frans. Ook voor Daniël is het een herinnering om voor altijd bij zich te houden. Het is ook mooi om te lezen dat de trip voor Loek is betaald door Frans, An en de de kinderen van Loek en Frans. Klasse!

Het jaar 2019 heeft een hele grote impact gehad op ons allemaal. Ik heb bewondering voor Dan, Marco en Joyce hoe ze het enorme verlies hebben hebben genomen en hoe ze er verder mee zijn omgegaan. Respect!!

Ab.

Herinnering aan 11 juni 2019

Mijn ouders gaan naar het LUMC voor de uitslag van de testen van 30 mei. De diagnose wordt ze plompverloren verteld door een onbekende arts zonder enig blijk van mededogen. Mijn vader heeft longkanker stadium 4 met uitzaaiingen, geen genezing mogelijk alleen levensbesparende behandelingen. En een goedemiddag nog. Voor ze het weten staan ze buiten, beduusd met zoveel vragen.

Ik bel ze op de dag. Ze hebben een afspraak in de middag als ik werk maar ik kan natuurlijk niet wachten! Mijn vader vertelt het me. Ze wilden me vragen om langs te komen maar die boodschap alleen had duidelijk genoeg aangegeven dat het slecht nieuws was. Hij vertelt dat ze verder ook nog weinig weten. Het zal ze allemaal in een vervolggesprek verder verteld worden op 21 juni. Pas over 10 dagen!

Ik ben natuurlijk langs geweest maar ik kan het me vaag herinneren. Volgens mij wel, het kan niet anders. Waarschijnlijk waren we alledrie gewoon de weg kwijt…

Uiteindelijk heb ik volgens mij dik een week aangezien hoe mijn ouders de weg kwijt waren. Toen heb ik de longpoli gebeld en mijn beklag gedaan. De vervolgafspraak kon met welgeteld 2 dagen vervroegd worden.

Het bizarre is dat deze situatie zo ontzettend anders was dan wat mijn ouders van het LUMC gewend waren. Vijf maanden eerder kreeg mijn moeder ook een uitslag, één die aanzienlijk vriendelijker en doortastender werd verteld.

Dit is onze 1e ervaring met de manier waarop het LUMC omgaat met genezing versus dood. Het is geen prettige ervaring. Het zal ook niet de laatste zijn.

Herinnering aan 30 mei 2019

De herinnering aan 30 mei 2019 knijpt al een week of wat de strot dicht en brengt me vrij regelmatig tot tranen.

Mijn moeder lag in het LUMC waar zij herstelde van een kijkoperatie waarbij een longkwab was verwijderd. Het was de laatste stap in het traject van chemo’s, bestralingen om longkanker te genezen. Ze herstelde in rap tempo, mede dankzij haar ijzersterke wilskracht. Ze had echt zin om beter te worden!

Mijn vader had sinds kort last van kortademigheid. Op een scan was te zien dat er heel veel vocht in de longen zat. Op 30 mei ging ik met hem mee naar het LUMC voor een serie testen om de oorzaak te achterhalen. Konden we gelijk buurten bij mams. We dachten zelf aan een verwaarloosde longontsteking.

Zoals altijd was het fijn samen maar die dag had zoveel meer… Het begon met in de auto stappen. Mijn vader raakte in paniek door ademtekort. Ik pakte hem bij de schouders ‘pap, probeer door je neus in te ademen en door je mond uit te ademen’. We deden het samen, zo bijzonder, en al snel was het goed.

Naast de gebruikelijke plagerijtjes (een hulpbehoevend papa’tje rondrijden in rolstoel is natuurlijk voer voor plagerijtjes: ‘ga jij maar hier (in de hoek) zitten’, racen natuurlijk), was het zo bijzonder dat hij zich door mij liet steunen. In de middag werd roze vocht afgetapt (hallo alarmbellen). In eerste instantie gaf dat een enórme opluchting maar later koude rillingen en een flinke huilbui. Ook toen mocht ik hem steunen. De arts besloot om hem een nachtje te houden ter observatie.

Mijn moeder was zó snel hersteld (in 2 dagen i.p.v. de gebruikelijke 7-10) dat ze naar huis mocht. Ze wilde er níks van weten dat ik haar meenam en regelde dat zij in ziekenhuis mocht blijven. Daar lagen ze dan, 2 verdiepingen van elkaar verwijderd.

Aan het einde van de dag reed ik weg van het LUMC, mijn beide ouders daar achterlatend. Voor wat ik me toen kon voorstellen, was dat toch wel het slechtste scenario denkbaar.

Kater

Kater. Dat is serieus de enige titel die in me opkwam toen ik las ‘Enter title here‘.

Het is tenslotte min of meer een katergevoel dat op het moment overheerst als ik denk aan Frans en mijn pa (Loek), hun avontuur in de States, de kanker die na die reis mijn vader kwelde en die uiteindelijk Frans nekte, net als An. Jezus!
Het leest zo snel weg: Pa kanker, Frans kanker, An kanker. Frans mocht geen bejaarde worden, nauwelijks een week later was dat ook An niet gegund en nu zit Loek aan de chemo.

Zo eenvoudig zit het natuurlijk niet.
2019 Was eigenlijk gewoon een kutjaar. Ik heb het hele gebeuren, alle miljoenen lezers weten natuurlijk wel waar ik het over heb, vooral door de ogen van mijn vader proberen te zien. Zijn broertje waarmee hij een heerlijke band had -zoals ik dat met mijn broer heb- werd immers ziek en verliet deze aardkloot nog voordat we 3 keer goed met onze ogen hadden geknipperd. Ondraaglijk voor Dan, Marco, Joyce en An. En alsof het nog niet genoeg was mocht laatstgenoemde zelf ook niet lang meer leven.
Wat kan je dan als neefje doen? Geen moer, behalve een beetje steun en een luisterend oor bieden.

Zoals ik al zei heb ik alles met name door Loek’s ogen gezien, want je zou haast vergeten dat er achter de broederband die Frans en mijn pa hadden al een complete geschiedenis zat: Keten in de slaapkamer, ouders in de zeik nemen, over meiden praten, stiekem roken en zuipen, verliefd worden, trouwen, kids krijgen, afscheid nemen van ouders, zus en broer, keten in de USA en opa worden.
Een levensloop die ik waarschijnlijk ook met mijn broer exact zo mee ga maken als God dat wil (behalve dat keten in de USA)! Vandaar dat ik mij, eigenlijk automatisch, heb verplaatst in mijn pa.

Zelf heeft die ouwe ook kanker en ondergaat hij momenteel chemotherapie. Hoewel de vooruitzichten goed zijn maak ik me toch zorgen om wat komen gaat. Corona gooit namelijk behoorlijk wat roet in het eten. Vanwege Loek zijn gesteldheid kan ik dus mijn bloedeigen vader (en moeder) geen knuffel geven en gaat al het contact digitaal en via de telefoon. Te idioot voor woorden als je erover nadenkt, maar alle voorzichtigheid is geboden op het moment.
Dit komt bovenop het verdriet dat mijn pa nog steeds heeft vanwege het verlies van zijn Hermano en vandaar ook dat ik me zorgen maak. Vandaag zou Frans jarig zijn geweest.

Frans en Loek ketend en tuinierend.

Mijn vader vindt een selfie op zijn tijd wel geinig. Deze foto vond ik als laatste foto samen op mijn Iphone. Ik denk overigens niet dat dit hun laatste foto samen was.

Een zeer klein eerbetoontje aan 2 geweldige kerels!

Frans, gefeliciteerd met je verjaardag.
Pap, van harte met je broer. Stay Strong!

Wout.